#11

25 września 2014 r.

Mama do dzisiejszego dnia się nie odezwała. To nie jest w jej stylu. Rozumiem, że brak czasu, ale chociaż jakiś znak, że żyje, przecież nie wymagam od niej żeby mi się spowiadała co, gdzie jak robiła czy też przebywała bo to akurat nie o to chodzi. Cisza, kompletna cisza. Bardzo się o nią martwię, a najbardziej dziwi mnie fakt, że ani Maciek, ani Rafał nic nie wiedzą. A co jeśli ten idiota ją odnalazł? A co jeśli zrobi jej krzywdę? A jeśli on mnie tutaj odszuka? Boję się już nie tylko o siebie, ale o wszystkich najbliższych, o Kubę również.

Nie wiem dlaczego, ale od kilku dni jakoś dziwnie się czuję. Czuję jakby ktoś mnie obserwował z ukrycia. Pewnie za bardzo o tym wszystkim myślę, ale inaczej nie potrafię. Kubie nic nie mówię bo jeszcze pomyśli, że histeryzuje. Jednak ile takie zachowanie może potrwać. Nawet rozmawiałam z szefem czy na dwa maksymalnie trzy dni wziąć wolne. Zgodził się myśląc, że ja i Kuba chcemy gdzieś jechać przed sezonem ligowym. Jak to kiedyś powiedział:

„ Fajna z was byłaby para tylko ty nie potrafisz się przed nim otworzyć”

Tak nic mnie nie cieszy. Nic kompletnie. Nawet to, że Polska została Mistrzem Świata. Zdziwione? Ja nie. Za dużo się tego wszystkiego nazbierało. Zdecydowanie za dużo. Jakoś nie potrafię się cieszyć ich szczęściem mimo, że siatkówka zawsze była bliska memu sercu.

29 września 2014 r.

Właśnie zaczynam się pakować. Jadę do mamy. Do dzisiejszego dnia nie odezwała się, a Maciek z Rafałem kilkadziesiąt razy byli pod mieszkaniem i ani razu nie otworzyła im drzwi. Wiem tylko tyle od sąsiadki z boku, że od około trzech tygodni mamę odwiedzał jakiś Pan, ale nie wie jak wygląda bo zanim doszła do drzwi go już nie było na klatce schodowej. Czyżby to był TYRAN? Nie odpędzam te myśli chociaż naprawdę jest strasznie trudno. A jak on ją gdzieś porwał? Może nie do końca porwał, ale zmusił ją do pojechania z nim gdzie tylko sobie zapragnął. Niech tylko z jej głowy włos spadnie to nie wiem co mu zrobię. Najwyżej pójdę siedzieć, ale nie pozwolę żeby ten śmieć bo inaczej nie potrafię go nazwać ją jeszcze raz tknął.

Kubie nic nie powiedziałam o moim wyjeździe i mam nadzieję, że od nikogo się nie dowie chociaż przez ostatnie pięć dni coraz bardziej trudno było mi ukrywać przed nim, że wszystko jest w porządku. Chyba jakoś mi to nie wychodziło bo w jego oczach był widać przygnębienie, to nie był ten sam Kuba, którego po raz pierwszy zobaczyłam w kawiarni, to nie był Kuba uśmiechnięty od ucha do ucha. To był Kuba, który się martwił o mnie, chociaż tak naprawdę to nie powinien. Zapraszał mnie na spacery, odprowadzenia po pracy, a to do wyjścia do kina, teatru, ale ja wolałam siedzieć w domu i czekać aż w końcu wreszcie zadzwoni telefon.

30 września 2014 r.

Kuba był w kawiarni jednak na szczęście nie spotkał się z szefem. To dopiero by była awantura. Już nie chodzi o to, że bym straciła pracę, która jest jedynym źródłem utrzymania tylko rozmowa z Kubą i wyjawienie jemu całej prawdy. Dobrze, że tak się stało. Od samego rana wydzwania do mnie albo pisze smsy, ale ja nawet nie mam czasu kiedy z nim porozmawiać. Dosłownie.

Od kilku godzin jestem w Bydgoszczy. Staram się znaleźć coś co połączy zniknięcie mamy, jednak bez rezultatów. Nikt nic nie wie, nikt nic nie widział. Wiem tylko, że dzień po ostatnim telefonie była awantura na klatce i to właśnie mamę było słychać oraz jakiś męski głos. Później już nikt ją nie widział ani nie pojawiła się w pracy. Nie czekam na Rafała ani Maćka tylko sama jadę na policję zgłosić jej zaginięcie. Wiem, że będzie to dla mnie trudne, ale inaczej nie mogę postąpić. Będę musiała wszystko im powiedzieć, ale może tam się dowiem czegoś więcej.

1 październik 2014 r.

Nic o mamie nie wiadomo. Policja przesłuchała sąsiadów, znajomych z pracy, ale jakby zapadła się pod ziemię. Szef się dowiedział o wszystkim, a zarazem też i Kuba. Szef przymknął na to oko jednak nie wiem czy czasem mam po co wracać do Warszawy. Chyba, że do Kuby. Tak przez te kilka dni uświadomiłam sobie, że to jest coś więcej niż koleżeństwo. Jednym słowem można powiedzieć, że dostał furii. Wiedział gdzie mieszkam i od ciotki dowiedział się  w skrócie o wszystkim. Właśnie pewnie przekracza wszystkie przepisy drogowe gnając do Bydgoszczy. Nie jestem z tego zadowolona, ale on jest bardziej uparty niż ja i nie docierało do niego, że za dwa dni wracam i wtedy wszystko mu wytłumaczę. Wiem tylko, że jest bardzo na mnie zły, bo wiem, że zawsze mogę na niego liczyć, a ja po prostu nic mu nie powiedziałam.

2 październik 2014r.

Kuba przyjechał jak najszybciej się dało. Nie interesowało mnie czy może się pożegnać z grą w Politechnice, najważniejsze było dla mnie, że jest tutaj przy mnie. Tak wiem, że jestem samolubna i tylko patrzę na to żeby mi pasowało, ale właśnie jego najbardziej w tej chwili potrzebuję. Jego spokoju, który przeniknie na mnie. Całą noc rozmawialiśmy o tym co się stało. O tym co się stało kilka lat temu. Nie powiem, że był zachwycony tym, że dopiero się o tym dowiaduje jednak zauważył, że to dla mnie jest trudne powiedzieć komuś o swoim poprzednim życiu, które nie było takie piękne i kolorowe. Nie raz musiałam sobie zrobić dłuższą przerwę bo po prostu nie dawałam radę. Pamiętam jak mnie przytulił i powiedział:

„Pamiętaj, że zawsze nawet w nocy jestem przy tobie, możesz zawsze na mnie liczyć, a nawet jeśli coś się stanie to ja jako pierwszy mam wiedzieć co się dzieje. Nie Rafał ani nie Maciek. W ostateczności jedyną osobą, która się wcześniej dowie może być twoja mama. Nikt więcej. Rozumiesz?”

Tylko przytaknęłam mu głową na znak, że rozumiem co on do mnie powiedział bo na nic więcej nie było mnie stać. Nie wiem dlaczego właśnie wtedy się rozpłakałam, rozpłakałam jak jakieś małe dziecko. Może dlatego, że po raz pierwszy mam osobę, która zawsze będzie przy mnie bez względu na to co się później stanie, że tej osobie po raz pierwszy bezgranicznie zaufam. Bardzo się z tego cieszę, że jest tutaj obok mnie, że wreszcie przy nim czuję się bezpieczna bez względu na to co się dzieje, że w każdej chwili może się coś niespodziewanego stać, że TYRAN może wpaść do mieszkania i coś nam zrobić. Bez względu na to co się kiedyś stało.

4 październik 2014 r.

Przyjechaliśmy do Warszawy. O mamie nic nie wiadomo. Sprawdzają każdy szczegół jednak to nic nie daje. Coraz bardziej jestem zła na siebie, że ją tam zostawiłam, że nie zabrałam jej tu ze sobą do Warszawy. Dobrze, że mam przy sobie Kubę bo nie wiem co bym zrobiła. Boję się, że znowu bym chciała popełnić samobójstwo, że znowu bym chciała połknąć lekarstwa albo co gorsza powiesić się na jakimś sznurku.

Kuba stara się mnie pocieszać jak tylko może. Będzie odbierał mnie z pracy, czasami nawet powiedział, że postara się po mnie przychodzić bo znowu czuję się jakby ktoś mnie obserwował. Wiem, że ma treningi i nie może ich zawalać bo ja mam jakieś przewidzenia. Boję się, że to Ojciec, ale pewności nie mam. Kuba żeby rozluźnić atmosferę wymyśla, że to może być mój cichy wielbiciel, ale wątpię żeby się taki znalazł. Ja bardziej mówię, że to Pan z aparatem czekający na szokujące zdjęcia. Dziękuję bogu, że to właśnie dzięki niemu Kuba stanął na mojej drodze.

10 październik 2014 r.

Z mamą nic nie wiadomo. Coraz bardziej się tym denerwuje. Nawet już Kuba nie potrafi nade mną zapanować bo strach jest jeszcze większy. Myślałam żeby brać środki uspakajające bo melisa już na mnie nie działa. Boję się, że jeszcze za dużo wezmę i coś mi się stanie. Kuba dwoi się i troi, ale to nic nie daje. Jednak jego ostatnie słowa cały czas huczą mi w uszach:

„Zrozum to, że wszystko będzie w porządku. Mama się odnajdzie. Nie denerwuj się na zapas. [...] Kocham cię.”

***

No to mamy następną część historii Anny. Trochę dzisiaj zaszalałam z długością (wy pewnie jesteście z tego szczęśliwe;)), ale tak sobie oto wymyśliłam jaki będzie ten rozdział. Wreszcie coś się dzieje ;) LOVE, LOVE, LOVE!
Nie wiem czy za tydzień się spotkamy. Sesja, zaliczenia i te sprawy, a do tego jeszcze załapałam się wcześniej na rehabilitację więc już praktycznie nie mam czasu na nic. Tylko kursuje po Bydgoszczy, a raczej wożę się bo tak szczerze wam się przyznam, że nawet nie wiem na jakiej ulicy jest ośrodek. Stwierdzam, że za dobrze mam jednak mi to wcale nie przeszkadza ;) Tylko gorzej będzie jak mi się ktoś zapyta gdzie ja tak jeżdżę jak nie na Łuczniczkę ;)
Ściskam was bardzo, bardzo, bardzo mocno i mam nadzieję, że do następnego piątku ;)