#10

5 września 2014 r.

Każdego poranka gdy wstaję do pracy myślę sobie czy to co się stało kilka dni temu nie było snem. Nie powiem, że nie był on przyjemny bo bym zgrzeszyła, ale jakoś nie potrafię sobie go wyobrazić, że to się działo naprawdę. No nie potrafię. Kuba, Stadion Narodowy, mecz otwarcia i Ja to mi się w głowie nie mieści. Może to przez ten natłok wrażeń. Dziwię się, że takie coś właśnie mnie spotkało. Zawsze mówiłam, że nie mam szczęścia, a tym razem to ono samo przyszło do mnie. Samo mimo, że tego nie chciałam. Chyba jeszcze przez kilka dni nie dojdę do siebie po tym wszystkim co się wydarzyło, za dużo emocji, za dużo wszystkiego.

Teraz liczy się tylko praca, praca i jeszcze raz praca. Kuba jest zadowolony, że mnie widzi trochę częściej, ale czy ja jestem też zadowolona z tego powodu. Raczej tak, dopóki nie pomyślę, że to właśnie przez niego muszę pracować dłużej i ciężej żeby szef zobaczył, że bardzo się staram. Przy okazji tak w naszej tajemnicy Kuba daje największe napiwki. Tak nie powinnam się z tego powodu cieszyć, ale jak widzę kilka złotych więcej w portmonetce jakoś sama buzia mi się śmieje. Kuba jest u mnie numerem jeden w rankingu na najlepszego klienta miesiąca, a nawet zastanawiam się czy roku. Nie na numer pierwszy na koniec roku musi się postarać.

11 września 2014 r.

Siedzę sobie w kawiarni, czekam aż na zegarze pojawi się godzina dwudziesta trzecia i piszę do ciebie mój pamiętniku. Jest dwudziesta druga trzynaście. Nigdy nie lubiłam chodzenia z pracy o takiej godzinie, ale jakoś musiałam przezwyciężyć swój strach. Musiałam czy tego chce czy nie. Dzisiaj jestem cały dzień w pracy i padam na twarz. Już nie mogę doczekać się kiedy rzucę się na łóżko, a to będę jak dobrze pójdzie około dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt dwie. Tak wiem ile zajmuje mi ogarnięcie kawiarni, dojście do domu i przebranie się w serduszkową piżamę. No nie śmiejcie się, każdy przecież ma swoje ulubione ubrania. Dziwi mnie fakt, że dzisiaj nie było Kuby. Może jest chory ma grypę lub coś w tym stylu albo po prostu nie miał czasu nawet na chwilę wpaść bo musiał odpocząć od treningów. Czasami przyłapuję się na tym, że często nawet zbyt często o nim myślę i to nie jako kolega, tylko o kimś więcej.

Coraz bardziej myślę kim była ta dziewczyna. Nigdy nie wypytywałam ją o Kubę, ale wydaje mi się, że ona była dla niego naprawdę ważna. Przecież jakby nic nie było to bym chociaż trochę porozmawiała, najwyżej jakby okazała się pusta albo nie mielibyśmy wspólnych tematów odpuściłabym sobie.

13 września 2014 r.

Zagadka sama się rozwiązała dlaczego Kuby nie było trzy dni wcześniej w kawiarni. Dzień wcześniej gdy pytał się mnie kiedy kończę pracę odpowiedziałam mu, że tak samo jak przez cały tydzień czyli o dwudziestej trzeciej. Trzy dni temu gdy właśnie miałam już zamykać lokal z daleka zobaczyłam postawę ciała podobną do Kuby, jednak nie byłam pewna czy to on chociaż bardzo bym chciała. Tak świeczki w oczach i te sprawy. Kiedyś mówiłam, że marzenia się nie spełniają. Przekreślam to grubą linią żeby nikt nigdy w życiu jej nie zobaczył. Marzenia zawsze się spełnią jeśli my będziemy do tego dążyć bo bez naszej małej pomocy to się nie uda.

Na początku pomyślałam sobie, że pewnie przechodził, zobaczył mnie i wstąpił do kawiarni jednak tak się nie stało. Z różą koloru czerwonego w ręku wszedł do kawiarni nawet nie pytając się czy jest już zamknięte. Nic nie odpowiedziałam, nie potrafiłam go okrzyczeć, że wlazł w ubłoconych butach i znowu będę musiała zmywać podłogę. Podał mi różę, oczywiście nie byłabym sobą jakbym się nie ukuła i usiadł w jednym miejscu żebym nie musiała jeszcze raz przecierać podłogi. Po chwili rozmowy okazało się, że to nie jest przypadek, że jest tutaj. Chciał się ze mną widzieć, chciał mnie spotkać. Aż mi się od razu cieplej zrobiło na sercu. Czy ja jeszcze dla kogoś coś znaczę? Z jednej strony jestem szczęśliwa, ale z drugiej strony jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że ja zwykła dziewczyna, która prawdopodobnie zakochała się w Kubie Radomskim, siatkarzu AZSu Politechniki Warszawskiej. Tylko czy z wzajemnością bo to jest najważniejsze. Najważniejsze na świecie. Po zachowaniu Kuby jakoś nie potrafię nic odczytać, jest taki jak zawsze. Miły, pomocny, koleżeński, a co najważniejsze u jego boku czuję się naprawdę bezpiecznie i nie boję się, że jeśli w kawiarni pojawi się ojciec TYRAN to on mnie obroni przed nim i nic nie będzie pytał. A jeśli coś z tego wyjdzie. Czy ja się przełamię i powiem mu całą prawdę o moim wcześniejszym życiu, o tym co się kiedyś wydarzyło. Nie wiem. Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Nie potrafię chociaż naprawdę chcę. Czasami nawet bardzo bym chciała się przed kimś otworzyć, ale nie potrafię. Po prostu to jest silniejsze ode mnie. Wcale nie chodzi o użalanie się nad sobą tylko o zwykłą rozmowę albo chociaż mój monolog, o wysłuchanie mnie.

22 września 2014 r.

Od dwóch dni nie mogę dodzwonić się do mamy, to nie jest w jej stylu. Przecież obiecała mi, że będzie się do mnie odzywać. Bardzo się o nią boję. Boję się, że tyran ją odszukał i porwał ją. Nie potrafię o niczym innym myśleć, nawet przed Kubą nie potrafię udawać dobrej miny do złej gry. To wszystko mnie przerosło. Chcę uciec jak najdalej stąd. Jak najszybciej z tej Warszawy. Spakować walizkę albo chociaż najpotrzebniejsze rzeczy, nie pytając o nic. Uciec.

Kuba strasznie się o mnie martwi, widać to w jego oczach, nie są już takie błyszczące jak zawsze tylko są smutne, pełne strachu, a ja nie potrafię mu powiedzieć dlaczego właśnie tak się zachowuje. Nie chce mu jeszcze moich problemów dokładać. Przecież dosyć ma swoich. Maciek jak i Rafał nic nie wiedzą. Nie wiedzą co się dzieje. Sąsiedzi również. Ostatnio dość często widziano go w okolicy gdzie mieszkała moja mama. A jak dowiedział się gdzie wynajmuje mieszkanie. A jak ją prześladuję. Boję się jeszcze bardziej. Nie wiem co mam zrobić, jeśli poproszę o wolne szef mnie wyrzuci na zbity pysk, a jak nie pojadę do mamy to może stać się tragedia bo nie wiadomo co on może jej zrobić. A jak ktoś ją napadnie. Nie myślę już o tym. Nie myślę bo inaczej zwariuję, a jeszcze to mi jest potrzebne. Tylko dlaczego dzieli nas tyle kilometrów, dlaczego nie mam samochodu i nie mogę do niej pojechać.

Tylko dlaczego jak mam jakiś problem słyszę słowa piosenki Mesy „Szukając szczęścia”.

„Zanim odejdę, nim odejdę stąd

Chwyć za rękę mnie, złap za rękę mą”

***

No to mamy dziesiąteczkę. Co tu by dużo opowiadać. Cisza, spokój, Skra wygrała i jest w półfinale Pucharu Polski. Ostatnio rozwiązywałam krzyżówkę. (To chyba nie byłam ja, to był mój sobowtór :D) Pytanie dla was: Klub sportowy z Rzeszowa. Podpowiedź: Nie Resovia.

W ogóle to jestem zła. Byłam w bibliotece i nie było żadnej książki, którą chciałam. Skandal! Będę musiała trochę poczekać, mam nadzieję, że do końca tygodnia je otrzymam, tzn. do końca następnego tygodnia. 

Powiem wam w sekrecie, że jestem w mega szoku, że PSN pokazuje na żywo mecz. (Zaksa - Jastrzębie) Czyżbyście nie mieli co wstawić? Nie no już postaram się być grzeczna ;)

Ściskam bardzo, bardzo, bardzo mocno i mam nadzieję, że do zobaczenie za tydzień ♥