#7

1 sierpień 2014 roku

Jak co dzień piję swoją ulubioną sypaną zieloną herbatę, od której jestem już uzależniona i piszę do ciebie mój pamiętniku. Ostatni miesiąc nawet nie wiem kiedy się zakończył, długie rozmowy z mamą jakoś nie do końca mnie przekonują, ale niestety nie mogę ją kontrolować dwadzieścia cztery godziny na dobę, z Rafałem dość często rozmawiam, na początku myślałam, że będą mi przeszkadzały jego kontrolowane rozmowy, ale teraz już zmieniłam zdanie, a nawet cieszyłam się, że w końcu mnie odwiedził o nawet trochę się za nim stęskniłam. W Warszawie czuć tą atmosferę zbliżających się Mistrzostw Świata, a dokładnie Otwarcia jak i samego meczu z Serbami. Chciałabym być na Stadionie Narodowym, ale niestety nie wiedziałam, że zamiast siedzieć w Bydgoszczy będę właśnie tutaj.

Od kilku dni przychodzi do nas klient, wysoki, dobrze zbudowany, z dużą torbą na ramieniu (nawet z Maryśką, tak ma na imię druga kelnerka zakładaliśmy się czy to siatkarz czy koszykarz, ja ze względu na miłość do siatkówki wybrałam tą pierwszą opcję) zawsze kiedy wchodzi do lokalu, w którym pracuje zawsze w radiu słychać piosenkę „Lepsza połowa” jednego ze zespołów śpiewających w rytmach Jamajki. Dziwne czy tylko mi się tak wydaje? W zbiegi okoliczności to ja nie wierzę. Z jednej strony cieszę się, że nie ostatnio dość „popularna” „Start a fire” bo tej piosenki jak i teledysku już mam po dziurki w nosie. Typowo.

Nie wiem dlaczego, ale jakoś nie potrafię się skupić na wykonywaniu niektórych czynności gdy ten klient jest w naszym lokalu. Ostatnio przez niego poparzyłabym pana, którego w tym czasie obsługiwałam. Nawet mówienie weź się w garść dziewczyno nie dawało rezultatów. Nie wiem nawet co on w sobie miał, że tak mnie do niego ciągnęło. Nawet ostatnio Maryśka ględziła mi nad uchem, że w tym przystojniaku zakochałam. Jakie zachowanie jak ja nawet go nie znam, a ta mi tu wyskakuje z love story. Tak jeszcze ślub niech nam już zacznie organizować bo do mojej śmierci się nie wyrobi. Jednak ostatnio coraz bardziej na niego spoglądam i nie jako na klienta, który będzie chciał wyjść bez zapłaty za zamówioną kawę tylko na faceta, na którym można zawiesić oko. Nie powiem, że wygląda jak trzy nieszczęścia i czwarte w locie, ale pewnie jest zajęty albo jest gejem jak to przeważnie bywa.

Pewnego razu gdy musiał pójść do toalety niby wycierając blat stolika sąsiadującego z jego spojrzałam na jego torbę. Byłam pewna, że gdzieś już widziałam to logo tylko nie potrafiłam sobie przypomnieć gdzie dokładnie. Dobrze, że obok był napis, a ja mam sokoli wzrok. AZS Politechnika Warszawska. Gdzieś już słyszałam ten zespół, jak to się mówi, w którymś kościele dzwony biją, ale nie wiadomo w jakim czy coś w tym stylu. Nigdy nie zapamiętywałam poszczególnych zwrotów, ale za to kwoty pieniędzy owszem. Szczególnie napiwków.

Pewnego dnia nie podszedł do zajmowanego wcześniej jednego ze stolików przy ścianie jak to miał w zwyczaju tylko podszedł do baru gdzie niestety lub stety byłam tylko ja. Na początku nawet nie potrafiłam się wypowiedzieć o jąkaniu nie wspominam, a szanowny pan siatkarz (wygrałam z Maryśką i stawia mi duże ciacho!) jak się później okazało po wpisaniu w wyszukiwarkę Google nazwy klubu, który wcześniej zobaczyłam patrzył na mnie gdzie grają itp. dziwnie się na mnie patrzył jakby ducha zobaczył, a może ja sierota się rozmazałam albo włosy stoją mi na wszystkie możliwe strony. Gdy serce jak i mózg zostało uspokojone i powróciło do kontroli mogłam powiedzieć, a bardziej zarecytować (nawet po obudzeniu w środku nocy) wykutą przez nas śpiewkę: „Dzień dobry, jaką kawę sobie Pan życzy, a może ciastko domowej roboty do tego.” Powiedział, że to co zawsze. Tak jasne tylko nie zobaczył, że ja to nie Maryśka, która zawsze go obsługiwała. (Ja już cię zabiję za to, że wzięłaś te cholerne wolne!) Czyli co bo ja jasnowidzem nie jestem, a już wcale nie potrafię czytać w myślach. Panie siatkarz byś mógł chociaż podpowiedzieć, a nie na wystawiać mnie własną intuicje, która zawsze zawodzi. Dobra trzeba podać standardowy zestaw bo innego wyjścia nie ma. Podałam mu zwykłą kawę i kawałek szarlotki. Mam nadzieję, że trafiłam bo jak nie to moje przymilanie się do niego nie ma żadnego sensu, a o jakimkolwiek napiwku mogłabym pomarzyć. Powiedział, że jeszcze nigdy nie pił takiej dobrej kawy, a o przepysznym ciachu, który przypominał mu dzieciństwo nawet nie wspominam. (1:0 dla mnie! Idzie tańczyć lambadę :D)

Dni mijały, a ja coraz bardziej lubiłam Warszawa. Niby zgiełk, spaliny, korki, ale jakoś nigdy mi to nie przeszkadzało bo jest dużo miejsc, do których można przyjść. Nie, nie mówię tu o Torwarze (siatkówka przede wszystkim!) tylko o parkach, kinach czy galeriach. W Złotych Tarasach to ja bym mogła całe życie przesiedzieć, a nawet dłużej. No co kobieta lubi od czasu do czasu wybrać się na zakupy. Taka już nasza natura i nic na to nie poradzimy. Tak nawet jego tam spotkałam wychodził z jednego ze sklepów sportowych jednak nie zapamiętałam nazwy jak to mam to w zwyczaju. Rozpoznał mnie i posłał swój najpiękniejszy uśmiech. Nawet w pierwszym momencie nie wiedziałam, że to do mnie i jak idiotka oglądałam się wokoło siebie czy czasem obok mnie nie ma jakiejś osoby. Niestety nie było nikogo co oznaczało, że ten pokrzepiający me serce uśmiech był skierowany tylko i wyłącznie do mnie. Trochę się zawstydziłam i pewnie było to widać jednak kto by się nie zdziwił.

Wczoraj znowu przyszedł do kawiarni, nawet się dziwiłam dlaczego tu przychodzi. Koło Torwaru ma niedaleko knajpę, w której może też wypić kawę (nie próbowałam czy tak samo dobra jak nasza), a on specjalnie jedzie przez pół miasta. Pierwsza myśl niedaleko mieszka i po drodze wpada do nas, druga myśl niedaleko mieszka jego rodzina, trzecia myśl kiedyś tu mieszkał był stałym klientem i bardzo smakowała mu u nas kawa. Jednak do dzisiejszego dnia nie wiem co go tu sprowadza, a nawet myślałam, że Pan Szef jest jego tatą jednak po nim urody jak i po żonie szefa by nie odziedziczył więc odpada. Czyli wiem, że nic nie wiem. Jestem w punkcie wyjścia. Chociaż jakbym wiedziała jak ma na imię to by był dla mnie plus. Poszperałabym w internecie i może coś bym odszukała na jego temat, a najbardziej jego status (w związku, wolny itp.) Jednak bardzo bym chciała go bliżej poznać jednak nie wolno nam rozmawiać z klientami, a co dopiero dłuższa rozmowę. (Kamery są wszędzie!) Zasady są po to żeby je łamać jednak w tym przypadku lepiej nie jeśli chce się mieć w miarę płatną pracę i grafik dostosowany do swoich potrzeb. Nagle gdzieś usłyszałam ciche wibracje telefonu. (tak mój wyostrzony słuch dał o sobie znać! Jednak przeważnie bardzo nad tym ubolewam!)

Odebrał telefon. Tak to ja Kuba.

***

Tak właśnie miał wyglądać tak rozdział. Tak wiem, że jesteście zaskoczone bohaterem, ale ja lubię zaskakiwać w niespodziewanym momencie. Kiedy następny nie wiem, ale postaram się żeby był w piątek w drugie święto, ale nie obiecuję. 

Ściskam bardzo, bardzo bardzo mocno! ♥

I jeszcze raz Wesołych Świąt moi drodzy!